(ویدئو) تلاش خرس قطبی برای شکار شیر دریایی

وزن خرس قطبی بالغ مذکر نوعا بین ۳۵۱ الی ۵۴۴ کیلوگرم یا به اندازه وزن ۵ الی ۷ انسان متغیر است. سنگین وزن‌ترین خرس قطبی که تابحال شناسایی شده ۱۰۰۰کیلوگرم وزن داشته است. اما وزن ماده‌های بزرگسال صرفا نصف انواع نر یا ۵۰ الی ۲۹۵ کیلوگرم می‌باشد.

البته خرس‌ها به هنگام تولد کوچک هستند و صرفا ۰٫۵ کیلوگرم وزن دارند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

نر‌ها مابین سن ۸ الی ۱۴ سالگی و ماده‌ها بین سنین ۵ الی ۶ سالگی به اندازه بزرگسالی خود می‌رسند.

درصورتی که خرس قطبی بین یک هفته الی ۱۰ روز غذا نخورد می‌تواند ریتم سوخت وساز بدن خود را آهسته سازد تا زمانی که بالاخره غذا پیدا کند. خرس‌ها با بهره گیری از ذخایر چربی برگرفته از غذای مصرفی شان دوام می‌آورند. خرس‌ها بیشتر از انواع فک و شیر‌های دریایی تغذیه می‌کنند. (اما تغییرات اقلیمی موجب شده تا منابع غذایی خرس‌ها کاهش بیابد و رو به انسان خواری نیز بیاورند)

خرس‌های قطبی به خواب زمستانی فرو نمی‌روند، بلکه انواع ماده هنگام پرورش توله‌های خود در غار به سر برده و در این فاصله (که معمولا بین ژانویه الی مارچ به طول می‌کشد) غذا و آب مصرف نکرده و حتی مدفوع هم دفع نمی‌کنند.

هرچند در ظاهر خرس‌های قطبی سفید رنگ به نظر می‌رسند، اما باید دانست که خز این جانداران در حقیقت شفاف است و سفید بودنش تنها به دلیل انعکاس دادن نور مرئی است. زیر خز شفاف مزبور، پوست حیوانات یادشده سیاه رنگ می‌باشد.

به چشم انسان و سایر حیواناتی که صرفا در نور مرئی قادر به دیدن می‌باشند اینگونه به نظر می‌رسد که خرس‌های قطبی در محیط سفیدرنگ اطرافشان کاملا استتار می‌شوند. اما گوزن‌های قطبی که برخی اوقات منابع غذایی خرس‌ها را تشکیل می‌دهند توان دیدنِ نور فوق بنفش را دارند و می‌توانند خرس‌ها را از محیط اطراف تشخیص بدهند.

خرس‌های قطبی حس بویایی بسیار قوی دارند که از آن برای یافتن شکار خود بهره می‌گیرند. به عنوان مثال خرس می‌تواند بوی شیردریایی را از ۳۲ کیلومتری حس کند و بنا به اطلاعات باغ وحش ملی حتی می‌تواند سوراخ تنفسی شیر‌های دریایی در یخ را از بیش از ۸۰۴ متر آن طرف‌تر بو بکشد.

خرس‌های قطبی برای شکار به یخ‌های قطب وابسته هستند و بنا به مطالعات انجام گرفته ممکن است تغییرات اقلیمی سبب ذوب شدن مقدار قابل توجهی از یخ‌های قطبی شود که این امر منتهی به از بین رفتن دو سوم خرس‌های قطبی تا سال ۲۰۵۰ می‌شود. کاهش یخ‌های قطبی موجب شده تا خرس‌ها مجبور به شنا در فواصل طولانی‌تر و مصرف انرژی بیشتری شوند.

در ماه می‌سال ۲۰۰۸، دولت آمریکا خرس‌های قطبی را تحت قانون گونه‌های در معرض خطر به عنوان گونه‌ای تهدید شده فهرست کرد و کشور‌های کانادا و روسیه نیز این موجودات را به عنوان گونه‌های مورد توجه ویژه یاد کرده اند. صرفا در صورت آهسته شدن آهنگ تغییرات اقلیمی می‌توان امیدوار به بقای نسل این حیوانات بود، در غیر اینصورت دیگر خرس قطبی باقی نمی‌ماند تا روز خرس قطبی را گرامی بداریم.

                                   

منبع: فرارو

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت fararu.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «فرارو» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۸۴۱۴۵۲۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

دنیای فیزیک در آستانه یافتن تک‌قطبی‌های مغناطیسی؟

دو پیش‌مقاله از تیم بزرگی از دانشمندان گزارش داده است که آن‌ها هرچند نتوانسته‌اند تک‌قطبی‌های مغناطیسی را پیدا کنند (فقط قطب‌ مغناطیسی شمال یا جنوب، بدون وجود دیگری) اما محدوده وجود احتمالی تک‌قطبی‌های مغناطیسی را مشخص کرده‌اند.

به گزارش خبرآنلاین، این پیش‌مقاله‌ها که در سرور آرکایو منتشر شده‌اند حتی عجیب‌ترین ایده‌ها را هم موردبررسی قرار داده‌اند، مثلا این‌که ممکن است سال‌ها پیش تک‌قطبی‌های مغناطیسی را ساخته باشیم و تصادفا به آن‌ها توجه نکرده باشیم. البته پیش‌مقاله‌ها هنوز موردبررسی همتایان قرار نگرفته است.

تک‌قطبی مغناطیسی چیست؟

یکی از اولین درس‌های فیزیک دبیرستان آن است که آهنرباها همیشه دو قطب مخالف دارند، یکی شمال و دیگری جنوب. اگر آهنربایی میله‌ای را به دو قسمت تقسیم کنید، قطب‌های جدیدی در نزدیکی شکاف ظاهر می‌شوند به‌طوری‌که هر آهنربای کوچک‌تر همچنان یکی از هر قطب را خواهد داشت. هرقدر که این شکاف را ریز و ریزتر کنید، باز به آهنربای ریزتری می‌رسید که یک قطب شمال و یک قطب جنوب دارد.

بااین‌حال، از قرن نوزدهم دانشمندان به این فکر می‌کردند که آیا راهی وجود دارد که یک قطب مغناطیسی منفرد (تک‌قطبی مغناطیسی) جدا و منفک از قطب مخالف دیگر وجود داشته باشد. این درحالی است که بارهای الکتریکی مثبت و منفی برای وجود خود، نیازی به وجود بار مخالف ندارند.

جیمز کلرک ماکسول، یکی از بنیان‌گذاران نظریه الکترومغناطیس فکر می‌کرد که مشکل تک‌قطبی مغناطیسی را برای همیشه حل کرده است، اما چند دهه بعد، «پل دیراک» نشان داد که وجود تک‌قطبی می‌تواند کوانتیزه بودن بار الکتریکی را توضیح دهد؛ و ازآنجایی‌که بار الکتریکی به شکل گسسته وجود دارد، پس بار (تک‌قطبی) مغناطیسی نیز باید کوانتیزه باشد و از واحدهایی به نام «بار دیراک» ساخته شده باشد که مقدار آن ۶۸٫۵ برابر بار الکترون است. از آن روزگار به بعد، نظریه‌پردازان به شکل فزاینده‌ای نسبت به این ایده اطمینان پیدا کرده‌اند اما تجربی‌گرایان نتوانسته‌اند نشانه‌ای بر وجود تک‌قطبی مغناطیسی بیابند.

درواقع، تئوری تک‌قطبی آن‌قدر توسعه یافته است که فیزیکدانان در حال حاضر کاملاً موافقند که آن ها احتمالاً وجود دارند؛ اما تأیید تک‌قطبی‌های مغناطیسی زیراتمی هنوز در هاله‌ای از ابهام است.

بیشتر تئوری‌های تک‌قطبی مغناطیسی نیازمند آن است که قوانین تقارن را نقض نکنند. درنتیجه، نمی‌توان تعداد مازادی قطب شمال یا جنوب مغناطیسی در عالم داشت؛ تعداد هر دو باید برابر باشد اما برخلاف قطب‌های مغناطیسی شناخته‌شده، نیازی نیست که تک‌قطبی‌ها به هم اتصال داشته باشند.

چگونه تک‌قطبی مغناطیسی بسازیم؟

آزمایش «آشکارساز تک‌قطبی و دیگر پدیده‌های غریب» (MoEDAL) از سال ۲۰۱۲ به‌عنوان بخشی از آزمایش عظیم «برخورددهنده بزرگ هادرون» به جست‌وجوی تک‌قطبی‌های مغناطیسی مشغول بوده است.

تک‌قطبی‌های مغناطیسی به روش‌های متعددی می‌توانند ساخته شوند. مثلا دانشمندان MoEDAL به دنبال نشانه‌هایی از تولید تک‌قطبی از فوتون‌های مجازی هستند. فوتون‌های مجازی نیروی الکترومغناطیسی را بین دو حامل بار حمل می‌کنند، اما به‌عنوان ذرات آزاد وجود ندارند.

فوتون‌های مجازی را می‌توان با کوبیدن ذرات با سرعت‌های بسیار بالا به یکدیگر ایجاد کرد. فیزیکدانان نظری دو راه را پیشنهاد کرده‌اند که از این طریق می‌توانند تک‌قطبی‌های مغناطیسی تولید کنند. یکی شامل ادغام دو فوتون مجازی است و دیگری که به فرآیند Drell-Yan معروف است، قادر به تولید یک تک‌قطبی از یک فوتون مجازی است.

اگرچه ممکن است انتظار داشته باشیم بهترین راه برای یافتن یک تک‌قطبی مغناطیسی از طریق میدان مغناطیسی آن باشد، لزوماً این‌طور نیست. یکی از ویژگی‌های اساسی تک‌قطبی‌های نظری آن است که آن‌ها بار زیادی را حمل می‌کنند. کشف چنین جسمی با بار الکتریکی بالا (HECO) نشان‌دهنده وجود فیزیک خارج از مدل استاندارد است و به‌طور خاص، سرنخ بزرگی برای تک‌قطبی‌های سرگردان باشد، هرچند می‌توان اجرام عجیب‌وغریب دیگری را نیز مانند بقایای ریزسیاهچاله‌های میکروسکوپی مسؤول چنین پدیده‌هایی دانست.

پژوهشگران آزمایش MoEDAL محدودیت‌های پایین‌تری را برای جرم یک تک‌قطبی تعیین می‌کنند که می‌نویسند «به‌مراتب قوی‌ترین موارد منتشرشده تا به امروز» است. با انجام این کار، آن‌ها ادعا می‌کنند که از آزمایش بسیار بزرگ‌تر ATLAS که از LHC برای همان هدف استفاده می‌کرد، فراتر رفته‌اند.

مکانیسم شوینگر

پیش‌چاپ دوم، جست‌وجوی متفاوتی را مبتنی بر مکانیسم نظری شوینگر توصیف می‌کند. این مکانیسم زمانی رخ می‌دهد که یون‌های عناصر سنگین در طول اولین اجرای LHC به هم برخورد کردند. مکانیسم شوینگر، پیشنها می‌کند که جریان الکتریکی یا مغناطیسی به اندازه کافی قوی می‌تواند ذراتی را از خلأ خلق کند. اگر تک‌قطبی‌ها ذراتی مرکب باشند، مکانیسم شوینگر می‌تواند نخستین و بهترین راه برای مشاهده آن‌ها باشد.

پژوهشگران در این روش به بررسی این ایده پرداختند که آیا ممکن است تک‌قطبی‌ها در حین آزمایش سرن، ایجاد شده باشند ولی در جایی از LHC به دام افتاده و نادیده گرفته شده باشند. هرچند نشانه‌ای بر درستی این ایده یافت نشد، اما فیزیکدانان به این نتیجه رسیدند که برای ساختن یک تک‌قطبی مغناطیسی، انرژی زیادی لازم است؛ به‌طوری‌که با اطمینان ۹۵ درصد می‌توان گفت که جرم آن‌ها باید بیش از ۸۰ میلیارد الکترون‌ولت ( ۸۰GeV) باشد.

صدالبته که این یافته‌ها، بسیاری از فیزیکدانان نظری را شگفت‌زده نخواهد کرد. تک‌قطبی‌های مغناطیسی راه را برای دستیابی به نظریه‌های یکپارچه بزرگ هموار خواهند کرد، نظریاتی که به دنبال سازگار کردن مکانیک کوانتومی با گرانش هستند. بر اساس رهیافت‌های نظریه یکپارچه بزرگ، تک‌قطبی‌های مغناطیسی می‌بایست جرم‌های عظیمی از مرتبه هزاران میلیارد الکترون‌ولت داشته باشند و بار آن‌ها دست‌کم ۲ یا ۳ برابر بار پلانک خواهد بود.

منبع:iflscience

۵۴۵۴

برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل‌ رویدادهای ایران و جهان اپلیکیشن خبرآنلاین را نصب کنید. کد خبر 1902778